We liepen op een middag langs het strand.
September. Herfstig weer. De kust verlaten.
Drijfhout. Een bal die badgasten vergaten.
De wind blies brede ribbels over 't strand.
Heel in de verte ging een schip voorbij,
ergens ter hoogte van de horizon.
Ze vroeg - het nakijkend zolang ze kon
Waar zou het heengaan? En ze keek naar mij.
Zeewier, groenzwart, een zwaar verroest stuk ijzer.
Een plank waarop, half leesbaar, SUNKIST stond.
En verder stilte, overal in 't rond.
De zee werd wilder en de lucht werd grijzer.
Een meeuw vloog langs, krijste, en werd heel klein.
En toen zij weer: hoe stil kan het wel zijn?
Han G. Hoekstra