Mijn emoties bewegen als de golven van de zee. Ze spoelen aan op de kust. Golf na golf. Onophoudelijk. De ene golf is hoger dan de andere en ze bevatten allemaal een andere emotie.
Soms spoelen verschillende golven van verdriet achter elkaar aan. Ze slaan in alle heftigheid op het zand, waarna ze zich gelijk weer terugtrekken. Het gevoel manifesteert zich zeer heftig, maar zwakt ook weer af. Daarna volgen golven van frustratie en boosheid. Ze slaan op het mulle zand. Ook zijn er afwisselend golven van dankbaarheid en vele, vele herinneringen. De golven komen en gaan. Emotie op emotie.
Ik heb het gevoel heen en weer geslingerd te worden tussen al mijn emoties. Tussen hoge bergen en diepe dalen. Tussen eb en vloed. Daar langs de vloedlijn ligt een gelaagdheid aan gevoel. Mijn gevoel. Kan ik het tij keren? Word het een keer meer eb dan vloed? Zal mijn gevoel ooit weer iets constanter en minder heftig zijn dan nu?
Eén ding is zeker. Ondanks alle golven zal daar aan de vloedlijn altijd een heel dun, glanzend laagje op het zand achterblijven. In weer en in wind, jaar in jaar uit. En dat is mijn liefde voor jou.
Ter herinnering aan mijn geliefde vader
Ter herinnering aan mijn geliefde vader