Soms ben ik
als de golven van de zee
leef op het ritme
van het leven mee.
Als er een storm opsteekt
dan val ik op het strand
uiteen, als duizend
korrels zand.
Alles is rauw
en knarst en schuurt
geen stukje
veiligheid dat mij ommuurt.
Ik raap de deeltjes bij elkaar
en wacht
op suizen van de wind
de zon die lacht
ik zit en hoor
de gong al slaan.
De tijd is om
we moeten gaan.
Ik ben weer één
ondeelbaar en alleen.
Mieke Braamse