Er leefden drie grote vissen in een meer die zeer goede vrienden waren. Ze waren alle drie heel verschillend van elkaar. De eerste geloofde in het lot. Hij dacht dat dingen niet veranderd kunnen worden en dat wat er moest gebeuren hoe dan ook zou gebeuren. De tweede was intelligent. Hij dacht met zijn intelligentie te weten hoe hij een probleem moest oplossen als hij er één had. De derde was de wijze. Lang en diep denkt hij na alvorens te handelen.
Dus op een dag was de wijze vis vrolijk aan het spelen in het water, toen hij vissers hoorde praten met elkaar.
"Kijk eens, wat een grote vis ... Dit meer zit vol met grote vissen zoals deze. Laten we morgen komen om ze te vangen."
De wijze vis zwom haastig naar zijn vrienden om het nieuws te vertellen. 'Laten we uit dit meer gaan voordat die vissers terugkomen. Een kanaal dat ik ken, kan ons naar een ander meer brengen," zei de wijze vis.
De intelligente vis zei:
"Ik weet wat ik moet doen als de vissers me komen halen."
De vis die in het lot geloofde, zei: "Wat er ook gebeurt, ik ben in dit meer geboren en ik zal het niet verlaten."
De wijze vis wilde zijn leven niet riskeren,
dus nam hij het kanaal en ging naar een ander meer.
De vissers kwamen de volgende ochtend terug en wierpen hun net uit. De rest van de twee vrienden werd erin gevangen, samen met vele andere vissen.
De intelligente vis bedacht een manier om te ontsnappen, hij deed alsof hij dood was. De vissers gooiden hem samen met andere dode vissen terug in het meer. Maar de andere vissen die in het lot geloofden, sprongen nog steeds in het net en de vissers sloegen hem dood.
Moraal van het verhaal:
intelligentie wint van macht.
Van Panchatanthra