Er was eens een eiland

Er was eens een eiland,

waarop alle gevoelens woonden.

Geluk, Verdriet, Wijsheid

en alle andere,

waaronder natuurlijk ook Liefde.

Op een dag werd bekend gemaakt

dat het eiland zou zinken,

dus brachten alle gevoelens hun bootjes

in gereedheid en vertrokken.

Liefde was de enige die achterbleef.

Hij wilde op het eiland blijven

totdat het begon te zinken.

Toen het eiland bijna in de oceaan verdwenen was,

besloot Liefde om hulp te vragen.

Rijkdom kwam voorbij in een prachtige boot.

Liefde vroeg:

Rijkdom, wil je me meenemen?

Maar Rijkdom antwoordde:

Nee, dat gaat niet.

Ik heb veel goud en zilver aan boord,

er is voor jou geen plaats meer ...

Liefde besloot het aan IJdelheid te vragen

die net voorbij kwam.

IJdelheid, help me alsjeblieft?

Ik kan je niet helpen,

Je bent helemaal nat en zult mijn boot vies maken

antwoordde IJdelheid.

Verdriet was ook dicht in de buurt

en Liefde besloot wederom hulp te vragen.

Verdriet, laat me alsjeblieft met jou meegaan?

Oh liefde, ik ben zo verdrietig,

ik ga liever alleen.

Vreugde kwam voorbij,

maar zij was zo blij, dat ze de hulpkreet

van Liefde niet eens hoorde!

Plotseling klonk er een stem:

Kom liefde, ik neem je wel met me mee.

Het was een oudere vrouw
en Liefde was zo gelukkig,

dat hij helemaal vergat haar

naar haar naam te vragen.

Aan land gekomen ging de oudere vrouw

stilletjes haar eigen weg ...

Liefde vroeg Wijsheid naar de naam van de vrouw

die hem geholpen had.

Het was Tijd, antwoordde Wijsheid.

Tijd?, zei liefde,

maar waarom hielp zij mij

terwijl alle anderen me in de steek lieten?

Omdat alleen Tijd in staat is te begrijpen

hoe geweldig en groots liefde is, antwoordde Wijsheid.