Selkies

Selkies zijn een mythologisch zeevolk uit de Ierse en Schotse folklore. Men zegt dat een selkie een robbenman of robbenvrouw is, welke rond de eilanden aan de kust leven en evenals robben duiken naar vis, maar aan land kunnen komen in menselijke gedaante, waarbij ze hun robbenhuid afwerpen. De verhalen en legende van de Selkies stammen oorspronkelijk af van de Orkney en Shetland eilanden.

Selkies spelen al eeuwen een rol in sprookjes en fabels uit Ierland en Schotland. In sommige verhalen weet de mens niet dat zijn/haar geliefde een Selk is, maar pas als hij/zij op een dag 's ochtends wakker word en de partner er niet meer is.

In andere verhalen verstopt of verbrandt de mens de robbenhuid, waardoor de Selk niet meer terug kan keren naar zee. Een Selk kan eens in de zeven jaar een kort contact leggen met een mens, maar langer wanneer de robbenhuid verstopt of verbrandt word.



De boer en de Selk

Op een eiland genaamd Kallsoy, woonde een eenzame boer
in het dorpje Mikladalur.

Hij was zo eenzaam, dat hij op een dag besloot naar het strand te gaan om de Selkies op zee te zien dansen. Hij neemt de robbenhuid van een prachtige Selkie vrouw af en verstopt deze in een kist. Hij doet de kist op slot en draagt de sleutel ten allen tijde bij zich. Zo dwingt hij haar om met hem te trouwen, want zonder haar robbenhuid kan ze niet terug naar zee. Ze krijgen samen kinderen en zijn ogenschijnlijk gelukkig.

Op een dag gaat de boer de zee op om te vissen en realiseert zich dat hij de sleutel is vergeten mee te nemen. Bij zijn thuiskomst heeft zijn vrouw de kinderen achter gelaten en is spoorloos verdwenen. Later, wanneer de boer wederom op zee is, dood hij de nieuwe Selkie man en twee Selkie zonen.

Er steekt een verschrikkelijke storm op en zijn Selkie vrouw zweert wraak te nemen op de boer, door zoveel mogelijk mannen van het eiland te doden. Sommigen zullen verdrinken, sommigen zullen van kliffen en rotsen vallen en dit zal net zolang doorgaan tot alle doden elkaars handen vast kunnen houden rondom het eiland Kallsoy.

Selkiemannen en vrouwen



Selkie mannen zijn knap en aantrekkelijk. Ze verleiden vrouwen op het land, meestal degene die bedroefd en kwetsbaar zijn, zoals vissersvrouwen die wachten op de terugkomst van hun man.

In de meeste verhalen over "Selkies" zijn deze wezens aardig en lijken op grijze zeehonden. Ze kunnen hun zeehondenhuid afwerpen en zo een menselijke vorm aannemen om eventueel zich op het land te gaan vestigen. Voor ze dat kan doen moet ze eerst zeven tranen huilen in de zee. Ze moet dan haar huid gaan begraven en trouwen met een man, meestal zal dat een visser zijn omdat die ook dicht bij de zee staan. Vaak vind ze haar huid een paar jaren later weer en zal ze terugkeren naar haar thuisfront, de zee.

Als een man de huid steelt van een Selkie vrouw, heeft hij haar in zijn macht en moet ze met hem trouwen. Selkie vrouwen verlangen altijd terug naar de zee en zodra de kans zich voordoet, bijvoorbeeld als ze haar huid terugvind, keert ze direct terug naar de zee en soms naar haar Selkie man. Het kan ook voorkomen dat één van haar kinderen de huid vind, waarna de Selkie vrouw ook terugkeert naar zee. Alhoewel er gezegd word dat de Selkie vrouw nooit terugkeert naar haar man, word er wel eens gezegd dat ze de kinderen bezoekt en met ze speelt op het strand.

Oorsprong

Waar het geloof in Selkies vandaan komt is volgens een folklore specialist gebaseerd op de verhalen over behaarde Finnen, varend in kajakken. Een andere theorie is dat Spaanse schipbreukelingen erg leken op zeehonden en robben door hun zwarte haar. En weer een andere theorie is dat verdronken mensen transformeren in Selkies.

Woe is me, oh, woe is me!

For I have seven bairns on land,

And seven in the sea!

The Seal’s Skin,
Icelandic folktale