Avond aan zee

Het strand was vast gevoegd en glad

en smalle golven sloegen om,

uit duizend smalle. Witte monden

zacht prevelend en dan weer stom.

De zee keek op, alsof ze bad.

Toen heb ik u teruggevonden.

O grote, oude grijze zee.

In rusteloosheid zoveel rust.

Eén stem uit duizend kelen

Sprekende tot de smalle kust;

Eenheid uit zoveel tegendelen.

Mijn oude liefde, mijn oud vertrouwen

Zo groot, haast niet uit te houden,

Ouder dan voor mijn grote lief …

Ik zag voor ‘t eerst weer de hemel:

Hoe die zich rustende verhief.

Uit: De vogel phoenix,
M. Vasalis