Er was eens een boer die een boerderij bezat aan de Atlantische kust en voortdurend adverteerde voor goed personeel. De meeste mensen waar erg terughoudend om op een boerderij in die streek te gaan werken, want ze waren beducht voor de vreselijke stormen die daar konden woeden. Die bleken meer dan eens een verwoestend effect te hebben op gewassen en gebouwen.
Wanneer de boer weer eens een aantal sollicitatiegesprekken had gevoerd, kreeg hij de dagen daarna een gestage stroom van afzeggingen. Totdat hij op een dag een kleine, magere man sprak. De boer vroeg hem of hij goed met het werk op de boerderij overweg kon.
"Nou," zei de man, "ik kan slapen wanneer de wind waait."
De boer was erg verbaasd over dit cryptische antwoord, maar, wanhopig als hij was, nam hij de man in dienst. De man was de vijftig al gepasseerd, maar hij bleek een goede kracht te zijn en werkte van 's morgens vroeg tot 's avonds laat.
Toen, op een nacht, kwam er een harde wind vanaf zee opzetten die huilde langs de gebouwen. De boer schrok wakker, sprong uit bed, greep een lantaarn en stormde de slaapkamer van de magere man binnen. Hij schudde hem ruw uit zijn slaap en riep:'"Opstaan! Er komt storm! We moeten de boel vastzetten en naar binnen brengen, voordat alles wegwaait"!
De kleine man draaide zich op zijn andere zij, trok de dekens over zich heen en zei vastberaden: "Mooi niet, ik heb je toch gezegd dat ik kan slapen wanneer de wind waait."
De boer was woest en overwoog om de man op staande voet te ontslaan, maar in plaats daarvan haastte hij zich naar buiten om te redden wat er te redden viel. Tot zijn stomme verbazing ontdekte hij dat de hooibergen van een dekzeil waren voorzien. De koeien stonden op stal en de kippen zaten op stok. Alle deuren waren vergrendeld en de luiken waren gesloten. Alles wat weg zou kunnen waaien zat stevig vastgebonden. Er was niets dat zomaar weg zou kunnen waaien. Toen begreep de boer wat zijn knecht bedoelde en ging terug naar bed. Ook hij kon nu slapen wanneer de wind waait.