Er was eens een zandkorrel
die zichzelf Liefde had genoemd.
Het verhaal ging al snel rond
dat op het strand, waar de zon
zo mooi op en onderging,
de liefde voor het oprapen lag.
De mensen stroomden toe
en iedereen graaide erop los
knielend op het strand,
gespannen, bezitterig, vuisten vol zand
en Liefde glipte door de vingers.
Totdat een wijze vrouw
een handje zandkorrels nam,
liet rusten, liet schitteren in het licht.
De hand ging niet krampachtig dicht
en Liefde, opgepakt en gestrand,
bleef gewoon liggen
in de palm van haar hand.