Voorzichtig waad ik de rivier in. Het is nacht, het is stil, er is geen levende ziel te bekennen behalve de mijne. En de hare. De watergodin is nauwelijks zichtbaar. Ik zie slechts een werveling in het water, een streng haar drijvend op het oppervlak.
Ik heb een moeilijke tijd achter de rug. Nu kan ik het afsluiten. De watergodin nodigde mij uit om in haar water te baden, om dat gene weg te halen wat niet meer nodig was. Rillend sta ik nu in haar diepte, mijn tanden klapperen en ik ben ook een beetje bang. Mijn lichaam lijkt lijkwit in het nachtdonker.
Ik voel een aanraking en verstijf. 'Het is een vis' fluistert mijn verstand. 'Het is de watervrouwe' zegt mijn gevoel. 'Laat het los' zegt een waterstem. En ik …
Ik laat los, huiverend ...