Hoe is het mogelijk dat we alleen door aanvaarding te beoefenen onze omstandigheden kunnen begrijpen? Het begrip aanvaarding kan op duizenden manieren beschreven worden en toch zal er altijd een duizend en eerste manier zijn die daarna nog te ontdekken zal zijn.
Wanneer een zeilboot door de wind wordt voortgestuwd, dan kunnen we zeggen dat de zeilen de wind aanvaarden. De wind wordt toegelaten en benut. De zeilen vangen de wind op en direct wordt de boot voortbewogen, gaat deze met de wind mee. Het is door de combinatie van zeil en wind, van mens en lot, dat er beweging is, er een reis kan worden gemaakt.
Enkel de wind van het lot laten waaien zonder daarin zelf een plaats in te nemen, een keuze te maken, is zich willoos overgeven. Aanvaarden is dit niet.
Bij aanvaarding hoort een keuze. De keuze om mee genomen te willen worden. De keuze het lot te willen vertrouwen, dat het jou de juiste kant op zal blazen. Niet om jou te brengen waar je zo graag naar toe wil, wat je zelf als doel of verlangen hebt vastgesteld, maar door de keuze je mee te laten nemen, ongeacht waar de wind je naar toe zal blazen.
In de diepte van deze overgave zonder voorwaarden ligt de aanvaarding als de enige juiste levenshouding die de mens naar zijn werkelijke doel kan brengen. Steeds opnieuw zal men tegen het lot moeten zeggen:
Ik aanvaard het bestaan zoals het is, hoe moeilijk ik het nu ook vind. Ik aanvaard het omdat ik meer wil geloven in de juistheid van wat er nu gebeurt dan in mijn verlangen het graag zo anders te willen. Ik aanvaard dat ik veel, heel veel nog niet begrijp. Ik aanvaard mijn onbewustzijn dat zich geplaatst ziet tegenover de wetten van het leven die zich onherroepelijk zullen uitwerken. Ik aanvaard mijn gebrek aan inzicht doordat ik nog zo weinig heb aanvaard. Hoe kan iets zichtbaar worden als ik zelf gesloten ben, vernauwd en toegeknepen door de engte van mijn verlangens?
Aanvaarding is mij nog zo onbekend, nog zo weinig in mij gegroeid, nog zo schamel door mij verzameld.
Ik aanvaard dat ik word voortgestuwd in de maat van mijn keuze en dat dit voortstuwen strijd en dwang betekent zolang ik me verzet.
Aanvaarding is kiezen, kiezen, kiezen voor die vreemde kracht die mij in dit leven heeft geplaatst, mij deze omstandigheden heeft gegeven, die mij deze dag aanbiedt.
Ik aanvaard.
Vandaag. En straks weer. En daarna.
Ik aanvaard dat ik nooit, nooit,
nooit diep genoeg zal kunnen aanvaarden.
nooit diep genoeg zal kunnen aanvaarden.
Maar ook dat elke aanvaarding de volgende aanvaarding zal aantrekken, deze zal begroeten en mij zal versterken.