Het visje en de oceaan

Een jong visje maakte zich eens grote zorgen, want het had zo veel over de oceaan gehoord en wilde nu wel eens weten wat de oceaan eigenlijk was. Het zwom van de ene wijze vis naar de volgende wijze vis.

Het was op zoek naar een meester. Die waren er genoeg. Ze zeiden van alles, want als je naar een goeroe gaat, heeft hij altijd iets te zeggen, ook al weet hij het niet. Ze zeiden van alles over de oceaan, maar het visje was niet tevreden, want het wilde hem proeven.

Verschillende adviezen

De ene goeroe zei: 'Hij is heel ver weg en moeilijk te bereiken. Het komt zelden voor dat iemand de oceaan bereikt. Doe geen domme dingen. Je moet je er miljoenen levens op voorbereiden. Het is geen peulenschil, het is een enorme taak.'

Een andere was boeddhist. Hij zei: 'Dat helpt niets. Bewandel de weg van Boeddha, de acht leefregels van Boeddha zullen je helpen – eerst moet je volkomen zuiver worden, er mag geen enkele onzuiverheid achterblijven. Dan pas zal je het gegeven zijn de oceaan te zien.'

Toen zei een derde: 'In de Kaliyuga, het huidige tijdperk, helpt alleen het zingen van de naam Ram. Zing Ram, Ram, Ram – alleen door zijn genade kan men er komen.'

Het visje zocht verder

Het visje zocht verder, raadpleegde vele boeken, doctrines, geleerden, bezocht vele wijze vissen, maar omdat het er niets mee bereikte raakte het meer en meer gefrustreerd.

Waar was de oceaan? Het werd een obsessie. Je bent er al.

Toen ontmoette het op een dag een vis, een heel gewone vis. Deze vis zei: 'Je bent gek, doe niet zo mal. Je bent al in de oceaan. Wat je om je heen ziet is de oceaan. Hij is niet heel ver weg, hij is vlakbij en daarom zie je hem niet. Want om iets te kunnen zien moet je van een afstand kijken; voor het juiste perspectief is ruimte nodig. Hij is zo dichtbij dat je hem niet kunt zien. Hij is om je heen en binnen in je, je maakt er deel van uit, je bent een concentraat van zijn energie.'

Het visje geloofde hem niet

Maar het visje geloofde hem niet en zei: 'Jij lijkt wel gek. Ik ben bij zo veel meesters geweest en heb er zo veel boeken over gelezen die allemaal zeggen dat hij heel ver weg is. Eerst moet je je louteren, yoga doen, discipline, karakter en moraal aankweken, een religieus leven leiden, allerlei rituelen doormaken – en dan na miljoenen levens gebeurt het. En áls iemand de oceaan bereikt, dan is dat nog altijd dankzij de genade van God.'

En het zwom weer verder op zoek naar de oceaan.

Je hoeft niet te zoeken.

Je bent er al.

Zoekkaart schelpen van het Nederlandse strand

Klik op de afbeeldingen voor vergroting

Met de zoekkaart schelpen van het Nederlandse strand zijn bijna alle schelpen die je aan het Nederlandse strand kunt vinden op naam te brengen. Alle algemene en veel zeldzame soorten staan op deze kaarten. Voor iedereen die meer over schelpen en slakken wil weten. Spirula.nl

Over drie vissen

Er leefden drie grote vissen in een meer die zeer goede vrienden waren. Ze waren alle drie heel verschillend van elkaar. De eerste geloofde in het lot. Hij dacht dat dingen niet veranderd kunnen worden en dat wat er moest gebeuren hoe dan ook zou gebeuren. De tweede was intelligent. Hij dacht met zijn intelligentie te weten hoe hij een probleem moest oplossen als hij er één had. De derde was de wijze. Lang en diep denkt hij na alvorens te handelen.

Dus op een dag was de wijze vis vrolijk aan het spelen in het water, toen hij vissers hoorde praten met elkaar. 

"Kijk eens, wat een grote vis ... Dit meer zit vol met grote vissen zoals deze. Laten we morgen komen om ze te vangen."

De wijze vis zwom haastig naar zijn vrienden om het nieuws te vertellen. 'Laten we uit dit meer gaan voordat die vissers terugkomen. Een kanaal dat ik ken, kan ons naar een ander meer brengen," zei de wijze vis.

De intelligente vis zei:

"Ik weet wat ik moet doen als de vissers me komen halen."

De vis die in het lot geloofde, zei: "Wat er ook gebeurt, ik ben in dit meer geboren en ik zal het niet verlaten."

De wijze vis wilde zijn leven niet riskeren,

dus nam hij het kanaal en ging naar een ander meer.

De vissers kwamen de volgende ochtend terug en wierpen hun net uit. De rest van de twee vrienden werd erin gevangen, samen met vele andere vissen.

De intelligente vis bedacht een manier om te ontsnappen, hij deed alsof hij dood was. De vissers gooiden hem samen met andere dode vissen terug in het meer. Maar de andere vissen die in het lot geloofden, sprongen nog steeds in het net en de vissers sloegen hem dood.

Moraal van het verhaal:

intelligentie wint van macht.

Van Panchatanthra

Quotes - Anne Morrow Lindbergh

Men kick friendship around like a football, but it doesn't seem to crack. 

Women treat it like glass and it goes to pieces.

**

The sea does not reward those who are too anxious, too greedy, or too impatient. One should lie empty, open, choiceless as a beach - waiting for a gift from the sea.

**

For happiness one needs security, but joy can spring like a flower even from the cliffs of despair.

**

Grief can't be shared. Everyone carries it alone.
His own burden in his own way.

**

The only real security is not in owning or possessing, not in demanding or expecting, not in hoping, even. Security in a relationship lies neither in looking back to what it was, nor forward to what it might be, but living in the present and accepting it as it is now.

**

Don't wish me happiness - I don't expect to be happy it's gotten beyond that, somehow. Wish me courage and strength and a sense of humor - I will need them all.

**

I feel we are all islands - in a common sea.

**

I do not believe that sheer suffering teaches. If suffering alone taught, all the world would be wise, since everyone suffers. To suffering must be added mourning, understanding, patience, love, openness and the willingness to remain vulnerable.

**

Arranging a bowl of flowers in the morning can give a sense of quiet in a crowded day - like writing a poem or saying a prayer.

**

And large, mothers and housewives are the only workers who do not have regular time off. They are the great vacationless class.

**

One can never pay in gratitude: one can only pay 'in kind' somewhere else in life.

**

Life is a gift, given in trust - like a child.

**

I have been overcome by the beauty and richness of our life together, those early mornings setting out, those evenings gleaming with rivers and lakes below us, still holding the last light.

**

After all, I don't see why I am always asking for private, individual, selfish miracles when every year there are miracles like white dogwood.

**

I must write it all out, at any cost. Writing is thinking. It is more than living, for it is being conscious of living.

**

Only in growth, reform, and change, paradoxically enough, is true security to be found.

**

If you surrender completely to the moments as they pass, you live more richly those moments.

**

One cannot collect all the beautiful shells on the beach. One can collect only a few, and they are more beautiful if they are few.

**

America, which has the most glorious present still existing in the world today, hardly stops to enjoy it, in her insatiable appetite for the future.

**

Those fields of daisies we landed on, and dusty fields and desert stretches. Memories of many skies and earths beneath us - many days, many nights of stars.

**

When the wedding march sounds the resolute approach, the clock no longer ticks, it tolls the hour. The figures in the aisle are no longer individuals, they symbolize the human race.

**

The punctuation of anniversaries is terrible, like the closing of doors, one after another between you and what you want to hold on to.

**

To give without any reward, or any notice, has a special quality of its own.

**

It takes as much courage to have tried and failed as it does to have tried and succeeded.

**

The loneliness you get by the sea is personal and alive. It doesn't subdue you and make you feel abject. It's stimulating loneliness.

**

Good communication is just as stimulating as black coffee, and just as hard to sleep after.

**

For sleep, one needs endless depths of blackness to sink into; daylight is too shallow, it will not cover one.

**

I believe that what woman resents is not so much giving herself in pieces as giving herself purposelessly.

**

There are no signposts in the sky to show a man has passed that way before. There are no channels marked. The flier breaks each second into new uncharted seas.

**

The wave of the future is coming and there is no fighting it.

Anne Morrow Lindbergh

Vuurtoren van Kermorvan Finistère

Vuurtoren van Kermorvanin de Chenal du Four, Finistère, Frankrijk

De magistrale structuur op de foto is geen kasteel of versterkte toren, maar een vuurtoren. En er zijn collega's in de buurt: Kermorvan is één van de zes vuurtorens die strategisch zijn gepositioneerd in en rond de Chenal du Four, een waterweg vlak bij Finistère, de meest westelijke regio van Frankrijk. De route is populair bij zeelieden, vooral bij mensen die met een jacht tussen de westkust van Frankrijk en hetKanaal varen. De vuurtoren van Kermorvan is gebouwd in 1849 en heeft een Fresnel-lens en een misthoorn. Het is ook het voorste baken van de zes vuurtorens die het scheepvaartverkeer naar de Chenal du Four leiden. En hoewel deze rotsachtige site vlak bij het dorp Le Conquet is geopend voor het publiek, is de vuurtoren zelf gesloten en wordt deze op afstand bediend.

Gift from the sea

Een prachtig biografisch verhaal, geschreven door Anne Morrow Lindbergh tijdens een kort verblijf in een huis aan zee in 1955. Hoewel geschreven vanuit het perspectief van de vrouw is het beslist geen vrouwenboek. In dit boek deelt Anne haar ervaring van een week alleen leven op een eiland in Florida. Geen mensen, weinig spullen en veel tijd voor reflectie. Aan de hand van een aantal soort schelpen spreekt ze in haar boek over spiritualiteit. Niet zozeer vanuit een theologisch standpunt, maar vanuit een praktisch standpunt. 'Hoe kun je de stilte en de rust bewaren als moeder in een druk gezin met vijf kinderen?'
Een zeer inspirerend boek.

Patience, faith, openness, is what the sea has to teach.
Simplicity, solitude, intermittency."

Citaten uit A gift from the sea:


"One learns first of all in beach living,

the art of shedding;

how little one can get along with, not how much.

**

The sea does not reward those
who are too anxious, too greedy, or too impatient

Patience, patience, patience is what the beach teaches.

One should lie empty, open, choiceless as a beach
- waiting for a gift from the sea."

**

"The loneliness you get by the sea

is personal and alive.

It doesn't subdue you and make you feel abject.

It's stimulating loneliness."

**

"I mean to lead a simple life,

to choose a simple shell

I can carry easily like a hermit crab.

But I do not."

**

"Arranging a bowl of flowers in the morning

can give a sense of quiet in a crowded day -

like writing a poem or saying a prayer."



When you love someone, you do not love them all the time, in exactly the same way, from moment to moment. It is an impossibility. It is even a lie to pretend to. And yet this is exactly what most of us demand. We have so little faith in the ebb and flow of life, of love, of relationships. We leap at the flow of the tide and resist in terror its ebb. We are afraid it will never return. We insist on permanency, on duration, on continuity; when the only continuity possible, in life as in love, is in growth, in fluidity – in freedom, in the sense that the dancers are free, barely touching as they pass, but partners in the same pattern.

The only real security is not in owning or possessing, not in demanding or expecting, not in hoping, even. Security in a relationship lies neither in looking back to what was in nostalgia, nor forward to what it might be in dread or anticipation, but living in the present relationship and accepting it as it is now. Relationships must be like islands, one must accept them for what they are here and now, within their limits – islands, surrounded and interrupted by the sea, and continually visited and abandoned by the tides.

Anne Morrow Lindbergh
1906 - 2001

Schiereiland Robberg

Aan de kust van de provincie West-Kaap in Zuid-Afrika wemelt het van de wilde dieren. Het hele schiereiland Robberg is dan ook een natuurreservaat. In de jaren negentig van de vorige eeuw werd een speciaal maritiem gebied gevestigd om het ecosysteem tot in de Indische Oceaan te beschermen. Je ziet hier veel zeevogels, zoals witborstaalscholvers en Afrikaanse zwarte scholeksters. Schildpadden, waaronder groene zeeschildpadden en onechte karetschildpadden, komen elk jaar naar het strand en een kolonie Zuid-Afrikaanse pelsrobben woont hier permanent.

Een rif in de oceaan voedt een groot aantal endemische vissen. Je mag daarom wel een hengel uitgooien aan de kust, maar niet in een boot. Duiken is een populaire sport. Mensen die droog willen blijven, wandelen liever over de houten wandelpaden, zoals op de foto.

Naar de kaart

Keep the beaches clean

De schildpad

Hoe glanst niet de schildpad

die uit het water komt, de rots beklimt

alsof haar lichaam door haar pantser schemert!

Alsof snelle schildpadvleugels opwiekten uit de duisternis

een paar hinderpalen namen

en nieuwe ogen vonden.

Een oude man met zijn stok struikelt

Later vinden wandelaars gaten in de zwarte aarde

De slak klimt glinsterend langs de natte stam omhoog

als een vliegende engel met slierende zwarte banieren.

Niemand vindt de reusachtige schildpadeieren

die in het binnenland liggen op de bodem van de oude zee.

Robert Bly

Het visje en het water

Het volgende verhaal kan helpen een vals menselijk gezichtspunt te doorzien, te verlaten en voor een waar gezichtspunt in te ruilen. Het is een poging om wat 'ik' in wezen ben, vormloos en onvoorstelbaar, zichtbaar te maken.

Voor de meeste mensen is de stap om het vormloze Zelf rechtstreeks te zien en te zijn te groot. Voor hen kan dit beeldverhaal een opstapje zijn. Ik gebruik het in het kader van een rollenspel met visualisatie-elementen ter ondersteuning van het proces om theorie in praktijk om te zetten. Het doel is het gezichtspunt dat ik uit lichaam, geest, gevoelens, emoties en gedachten zou bestaan in de juiste context te houden, terwijl het ware Zelf tegelijkertijd moeiteloos en vormloos op de voorgrond blijft.

Het visje

Stel jezelf voor als een visje dat in de grote oceaan van het leven zwemt, zich in het algemeen klein en bedreigd voelt en moet vechten om te overleven. Op een goede dag komt hij een andere vis tegen die beweert dat hij niet dat visje, maar de oceaan is. Het klinkt hem ongelooflijk in de oren en lijkt tegen alle logica in te druisen, maar iets in hem gelooft het omdat hij die andere vis vertrouwt. Vervolgens hoort hij dat hij diep in zichzelf moet leren kijken om die oorsprong - de oceaan, het water - te vinden. Daarna leert hij dat die bron onverplaatsbaar en alles-kennend moet zijn. Verder kan hij door geen enkele gebeurtenis worden beïnvloed en is hij ongeboren, onsterfelijk; hij is de moeiteloze drager van alles. Als het visje dat allemaal grondig heeft onderzocht en verteerd, ziet het in dat hij geen visje is, maar dat het water om hem heen zijn eigen wezen moet zijn en dus iets is, wat niet rechtstreeks gekend kan worden maar wat je alleen maar kunt zijn.

Dit is het inzicht:

Het visje ziet in dat het op een bepaald niveau niet bestaat, maar in wezen het water is.

Het water

Nu pas begint het eigenlijke werk: het gezichtspunt van het visje loslaten en het gezichtspunt van het water, de Absolute Bron, aannemen. De belangrijkste vergissing die men kan maken, is trachten vanuit het visje het water te bereiken. Op die manier krijgt de zoeker hooguit een jojo - relatie met de werkelijkheid door af en toe het water te zijn - bijvoorbeeld in meditatie - maar voor het overige het visje te blijven in een oceaan die op zijn best wat vriendelijker is. Als het visje inziet en accepteert dat hij het water nooit kan bereiken, kan het onderzoek een wending krijgen. Dankzij de vis wordt hij zich bewust van het bestaan van de oceaan en van het feit dat daar rust en vrede heersen. Hij komt tot het inzicht dat hij zich van de vis los kan maken, door de aandacht er niet op te richten. Door die aandacht leert hij kiezen:

Hij kan de vis volgen

of de aandacht op de oceaan gericht houden.

De aandacht

Nu wordt het onderzoek op de aandacht, op het kennen Zelf toegespitst. Speelt de aandacht zich af vanuit de vis, dan is er sprake van een enge, grote oceaan, een kleine, kwetsbare vis en van een activiteit van de vis zelf.

Komt de aandacht vanuit het water, dan is er sprake van een vis in een oceaan en heeft de aandacht geen basis, dus ook geen activiteit. Na wat overpeinzing blijkt er niet te ontkomen aan het inzicht dat die aandacht altijd onafhankelijk is van wat er in mij verschijnt. Ondanks dat inzicht is er in de praktijk nog maar weinig veranderd.

Het visje eigent zich de aandacht toe

Verhuist de aandacht weer naar de vis, dan zal die zich gewoonlijk afvragen wat hij van de oceaan vindt. Die vis heeft daar wel een mening over: hij ziet er letterlijk en figuurlijk niets in en vindt er geen bal aan. En dat is voor de meeste zoekers het einde van de zoektocht in deze richting, want ze doen en geloven precies wat het denken wil. De reden daarvan is dat de vis zichzelf als basis van die aandacht, het aanwezig-zijn, aanwijst. Onze onwetendheid heeft ons tot slaaf gemaakt door de aandacht - het kennen - te zien als een 'ik' met een lichaam en een intellect.

Die koppeling tussen het kennen en het gekende als een zelfstandig belichaamde eenheid is onze enige gebondenheid. Aldus ontstaat de terreur van het denken met zijn broertjes gevoel en emotie die door de meeste mensen voor zoete koek wordt geslikt. We mogen graag opscheppen over de nobele kanten van die nar en zien niet voorbij de mist van:

'Ik denk dat toch? Ik voel dat toch?' We lijden als anderen dit 'ik-denk-en-voel-toch-wezen' niet op waarde schatten en wanen ons in de hemel als het wordt geprezen. Om maar niet te spreken van de innerlijke dialoog die zich in die situatie afspeelt: wat heb ik dat toch goed gedaan, of fout, of stom, of slim, noem maar op; en: ik kan het toch niet, of: zie je wel dat niemand van mij houdt? En wat die anderen betreft, zijn de gedachten in het algemeen kort en krachtig: het is altijd hun schuld. De nachtmerrie dat wij het zelf zijn die deze hoofdpersoon in waak- en droomtoestand spelen, en dat wij het zelf zijn die denken en dus gedachten kunnen maken, is de leugen die 'Maya' heet.

Lijd je aan identificatie met die tijdelijke vis en wil je daarvan af, sleutel dan niet aan die vis, want dat zal je niet verder brengen dan het inzicht dat je er niets mee opschiet. In de praktijk zullen de meeste mensen er evenwel niet aan ontkomen, omdat het denken wordt geloofd en de overtuiging postvat dat er iets aan de vis moet veranderen en/of verbeterd worden. Omdat de leugen jaar-in-jaar-uit voor waarheid is versleten, kun je je niet voorstellen dat jij nu al de wezenlijke kenner bent van wat jij je 'zelf' noemt, en dat je nu al volkomen onafhankelijk bent van het gekende. Dat gekende bestaat uit jouw zogenaamde gedachten, gevoelens, emoties en lichaam, dat begrensd in een grote, zogenaamd echte wereld leeft en handelt.

De aandacht is onafhankelijk van het visje

Richt je aandacht op het water waar deze vis in verschijnt en verdwijnt. Luister en kijk naar de elementen die zeggen, zeiden en zullen zeggen dat jij de aandacht, die aanwezigheid en die kenner bent, en niet die tijdelijke, begrensde druktemaker. Wees de oceaan en zie dat het water geen actie hoeft te ondernemen om de vis te volgen. Waar de vis ook denkt heen te zwemmen: het water volgt hem zonder zich te verplaatsen. Zie in dat welke nobele of wrede handeling de vis ook verricht, het water nooit wordt geschaad. Begrijp dat de vis dat water, de ruimte, nooit kan bereiken. Onderzoek waarom Jij de aan- en afwezigheid van de vis in waak- en droomtoestand wel moeiteloos kunt volgen.

Wordt het dan niet tijd dat je toestaat en beleeft dat jij het water, dit vormloze kennen bent, waarin tijdelijk een vis verschijnt om jouw grootsheid te belichten? Is het niet dankzij de vis dat jij weet het onvoorstelbare te zijn? Wees niet bang voor stempels als hoogmoedswaanzin, ijdelheid en zo voort, want wie kan zichzelf op de schouders kloppen voor het overwinnen van zijn ijdelheid? Ga steeds aan de gedachten voorbij door te zien dat ze niets met jou - het water, de aanwezigheid - te maken kunnen hebben. Laat de vis zijn gang gaan en begrijp dat wie of wat zich ook met de vis of me diens handelen wil bemoeien, bij de vis hoort en niet bij Jou. Sta jezelf toe dat onbelichaamde, moeiteloze alles, dat volwaardige aanwezig-zijn, dat naakte 'Al' te zijn.

De aandacht, het jezelf-zijn, is het water

Nu je weet dat de aandacht en het water één en hetzelfde zijn, moet je alleen nog ophouden te luisteren naar de beweringen van de vis en niet meer zijn raad en mening vragen. Word sterk in dat voor-alles-zijn, en leer dat Jij er ook bent als er geen vissen zijn om van je aanwezigheid te getuigen. In het begin zul je dat misschien alleen kunnen als de vis even mediteert, later kun je het als hij zwemt.

Wees niet bang dat je misschien verdwijnt als er niets in je verschijnt. Jij kunt niet verdwijnen en weer verschijnen. Jij bent ongeboren; jij bent datgene waar alles in verschijnt en verdwijnt. Als je met dat onbevlekte geheel bent verzadigd en twijfels je niet meer kunnen bereiken, kun je de vis en al het gekende weer gewoon toestaan, omdat jouw kennende en niet-actieve, vormloze kant niet meer aan een gekend object vastzit. Jij bent zelf die onveranderlijke kennendheid, dus draag je alles moeiteloos in je en laat je het verder zo. Wat zou er nog buiten jezelf kunnen zijn, nu je weet dat alles in jou is? Langzaam maar zeker zul je helemaal zien dat die vissen niets anders dan dat ene Zelf zijn.

Voor het water kan er vis noch activiteit bestaan

Water-zijn staat geen vissen toe, omdat er niets anders is dan water. Als alles uit water bestaat, kan en hoeft water zich nooit te verplaatsen, waardoor er wat het water betreft geen activiteit kan bestaan. De oceaan is zich weliswaar dankzij de vis bewust geworden dat hijzelf water, vormloze aanwezigheid is, maar voor en tijdens dat proces was hij al water en kennendheid. Kun je dan nog zeggen iets bereikt te hebben, en dat er iets is gebeurd? Als ik dat feit accepteer en dus nooit een vis, noch zijn objecten van het kennen ben geweest, heb ik die ook nooit ervaren omdat ik mijn kennen - mijn water-zijn - nooit kan hebben verlaten. Daarom kan er geen andere slotsom zijn: er kunnen geen objecten van het kennen bestaan. Daarom ervaren we geen objecten, maar alleen het kennen zelf, het alomvattende bewustzijn. Die ervaring bewijst dat de vis en zijn wereld geen objecten, maar uitsluitend het Kennen, het bewustzijn zelf kunnen zijn. De zoeker blijkt helemaal het gezochte Zelf te zijn. Hiermee is elk gevoel van afgescheidenheid buiten dat ene Zelf vernietigd, omdat er geen vissen bestaan.

Durf deze feitelijkheid langzamerhand in je leven toe te staan: jij bent nooit begrensd, nooit geboren noch actief geweest, en wees voortaan die gelukzalige vrijheid, want die is gewoon je Zelf.

Bron tekst Jan van Delden

De oceaan

De oceaan. Een 'bak met water' van 1.300.000.000 km³, waarvan we nauwelijks weten wat er allemaal in zit en welke processen er in plaats vinden. De diepste plek is de Marianentrog bij het eiland Guam. Hier werd op 23 januari 1960 aan boord van de Trieste een diepte van 11.521 meter gemeten door de aquanauten Jacques Piccard en Dan Walsh. Zij zijn de enige twee mensen die ooit het diepste punt van de oceaan hebben verkend; heel wat minder dan de twaalf astronauten die op de maan zijn geweest. Wat het diepste punt betreft varieert de maximale gemeten diepte overigens rond de 10.923 meter. De mens heeft de oceaan onderverdeeld in een viertal oceanen:

de Stille, Atlantische, Arctische en Indische Oceaan, In 2000 is hier de Zuidelijke Oceaan aan toegevoegd.

De gemiddeld diepte van de oceaan is 3.790 meter. De massa van de oceaan is slechts 0,023 procent van de totale massa van de Aarde. Slechts drie procent van het water is zoetwater.

De Marianentrog, gelegen in de Stille Oceaan op zo’n honderd kilometer van Guam, is een halvemaanvormige snee in de aardkorst van meer dan 2500 kilometer lang en bijna 70 kilometer breed. In 1875 werd de diepte van de Marianentrog voor het eerst gemeten door wetenschappers aan boord van het Britse schip H.M.S. Challenger. Met behulp van een simpel touw en een gewicht werd de diepte toen vastgesteld op zo'n acht kilometer. In 1951 reisde een ander schip, de Challenger II, af naar de plek, met modernere apparatuur aan boord. Diens bemanning ontdekte dat de trog in werkelijkheid maar liefst elf kilometer diep was.

Vanwege haar extreme diepte is het op de bodem van de Marianentrog pikkedonker en ligt de temperatuur maar een paar graden boven nul. De atmosferische druk op de bodem is duizend keer zo hoog als de standaarddruk op zeeniveau. Niettemin hebben in 1960 al twee mannen de trog verkend. Jacques Piccard en Don Walsh wisten na een vijf uur lange afdaling de bodem te bereiken, in een klein duikbootje genaamd de Trieste.

Piccard en Walsh hadden maar weinig gelegenheid om de trog goed te bestuderen. Het voornaamste doel van de aanstaande Deepsea Challenge is dan ook om meer kennis op te doen over deze mysterieuze plek. James Cameron wil gedetailleerdere beelden maken en monsters nemen. Meer informatie over de microfauna in het gebied, zou wetenschappers kunnen helpen op het gebied van biotechnologie en medicatie.

De zee en de mens

De oceaan vangt het zonlicht op en verdeelt het over de Aarde. Daarmee vormt de oceaan het vliegwiel van het klimaat met de poolgebieden als gigantische koeltorens. Er zijn diffuse grenzen met de lithosfeer en de bewegende 'platen' die de bodem van de diepzee vormen, met de atmosfeer en met de hydrosfeer. Hierdoor is regen eigenlijk water dat tijdelijk is geleend van de oceaan en er in een eeuwigdurende cyclus in terugkeert. Het leven op aarde is ontstaan uit de oceanen en overleeft binnen smalle fysische en chemische marges. Na de tijd van de dino's is het nu die van de zoogdieren. Maar het zijn de activiteiten van één diersoort, de huidige mens, die zichzelf en andere diersoorten met uitsterven bedreigd.

Na ruim dertig jaar werken voor en met wetenschappers, is het me duidelijk dat die het zelden of nooit eens zijn. Bovendien zijn het ook maar mensen en vertonen ze de meest belabberde menselijke trekjes. Dat neemt niet weg dat de meeste onderzoekers het er over eens zijn dat er iets met het klimaat aan de hand is, dat de menselijke activiteiten daarbij een belangrijke rol spelen en dat honderden miljoenen mensen op de verkeerde plek wonen: de kust. Daarom is het goed dat de politiek, ook in Nederland waar men geen oog heeft voor de zee, en brede publiek die de politici benoemd, wakker worden geschud en in actie komen.

Bron tekst

The little wave

The story is about a little wave, bobbing along in the ocean, having a great time. He enjoys the wind and the fresh air, until he notices the other waves in front of him, crashing against the shore.

"Oh no, this is terrible," the wave says.
"Look what’s going to happen to me!"

Then along comes another wave. It sees the first wave, looking grim, and it says to him:

"Why do you look so sad?"

The first wave says:

"You don’t understand! We’re all going to crash!
All of us waves are going to be nothing! Isn’t this terrible?"

The second wave says:

"No, YOU don't understand.
You’re not a wave, you’re part of the ocean.

"Tuesdays With Morrie" by Mitch Albom

To be alone

I had finally learned

that it was better to be alone

than to be in a relationship

that degraded my soul.

Chrissy Moon

Parels - Tranen van de zee

Wanneer de hemel helder is

en de maan, koningin van de nacht,

haar zoete zilveren licht over de aarde spreidt,

verlaten de pareloesters de zeebodem

en stijgen naar de oppervlakte.

Jaar na jaar hebben ze flinterdunne laagjes
parelmoer aangemaakt

om een prachtige, volgroeide parel te creëren.

Het is tijd om ze los te laten.

Zacht wiegend drijven de oesters op de golven.

In het zilveren maanlicht openen ze zich

en laten de parels gaan.

Als tranen van de zee

worden ze meegenomen op de golven

en één voor één liefdevol op het strand geworpen.

Vloed van het leven

De vloed van het leven trekt zich terug. Het huis, met zijn uitpuilende slaapkamers, wordt langzaam maar zeker leger. Kinderen gaan naar school, en vervolgens trouwen ze en leiden ze hun eigen bestaan. Als de middelbare leeftijd aanbreekt hebben de meeste mensen hun plaats in het leven bereikt, of ze stoppen met te strijden om die plaats te bereiken. Dat geweldige vasthouden aan het leven, aan plaatsen, aan mensen, aan onze materiële omgeving en wat we verzameld hebben: is dat nog net zo noodzakelijk als toen we streden voor onze veiligheid of de veiligheid van onze kinderen?

Veel van de tastbare gevechten zijn voorbij, vanwege ons succes of ons falen. Moet de schelp echt zo aan de rots gekleefd blijven zitten? Echtparen zullen ontdekken dat ze op middelbare leeftijd hoog en droog in een te grote schelp leven, in een kasteel dat zijn functie al lang niet meer heeft. Misschien moet de middelbare leeftijd wel een tijd zijn om schelpen stuk te slaan: de schelpen van ambitie, de schelp van materiële verzamelingen en bezittingen, de schelp van het ego. Misschien kan je in dit stadium van je leven je trots, je onechte ambities, je masker, je pantser aan stukken slaan. Had je dat pantser niet aangetrokken om je te beschermen in de concurrerende wereld? Als je niet meer aan die competitie meedoet, heb je het dan nog nodig? Misschien kan je, als je eenmaal op middelbare leeftijd komt, eindelijk jezelf zijn? Beter eerder natuurlijk. Wat een bevrijding zal dat zijn!

Zo schitterend is het stille uur van het terugtrekken van de zee, net zo mooi als de terugkeer van de zee wanneer oprukkende golven op het strand slaan, op zoek naar de donkere gekrulde kettingen van zeewier die getuigen van de laatste springtij. We hebben zo weinig geloof in de eb en vloed van het leven, van de liefde, van relaties. We springen van vreugde als het vloed is, maar weerstaan in vrees de eb. We zijn bang dat het water nooit meer terugkeert. We verlangen blijvend heid, duurzaamheid, continuïteit; en dat terwijl de enige continuïteit die in het leven en de liefde mogelijk is, bestaat in groei, in beweeglijkheid – in vrijheid zoals dansers vrij zijn, die elkaar nauwelijks raken in hun dans, maar toch partners zijn in hetzelfde patroon. De enige echte veiligheid ligt niet in bezitten of hebben, niet in eisen of verwachten, zelf niet in de hoop.

Veiligheid in een relatie ligt niet in nostalgisch terugkijken naar wat het ooit was, en ook niet in vooruit kijken, vol vrees of verwachting, naar wat het kan worden, maar in leven in de huidige relatie en aanvaarden hoe die nu is.

Anne Morrow Lindbergh,

Gift from the Sea

Keuze

Ik loop op het strand

blote voeten in het mulle zand

ik stoot mijn teen

aan een spitse steen

een scherpe pijn

wat een venijn

hoe je het ook ziet

die steen hoort hier niet.

Ik loop op het strand

blote voeten in het mulle zand

ik stoot weer mijn teen

aan een spitse steen

een scherpe pijn

wat een venijn

het gaat weer fout

bedenk dat dit me benauwt.

Ik loop op het strand

blote voeten in het mulle zand

ik zie daar een steen

en loop er om heen

gelukkig is er het besef

ik leef mijn leven met lef

ik hoef niet te verliezen

wil het goede zien en dan kiezen.

Ik loop op het strand

blote voeten in het mulle zand

ik zie daar een mooie steen

en loop er glimlachend om heen

ik kan van fouten leren

goede keuzes waarderen

van de mogelijkheid bewust

en dit stelt me gerust.

Suna No Onna - De vrouw van het zand

Klik op de afbeelding

Een entomoloog bezoekt een afgelegen gebied buiten Tokio om insecten te verzamelen. Wanneer hij de laatste bus naar Tokyo mist, oppert de plaatselijke bevolking dat hij kan overnachten bij een vrouw die in een huisje in de zandkuil woont. Haar huis in een zandkuil is enkel te bereiken door middel van een hangladder. De man stemt toe, maar komt er de volgende dag achter dat de touwladder waarmee hij is afgedaald, verdwenen is zodat hij vast zit in de kuil. Hij wordt door de vrouw en de dorpsbewoners gevangen gehouden en is gedoemd tot leven in de zandkuil.

Gaandeweg ontdekt hij dat het leven in de kuil en het dorp draait om het voortdurend binnendringende zand: wanneer er niets gebeurt, worden de huizen onder het zand bedolven. Als het zand wordt weggegraven bestaat het risico dat de huizen instorten. Meer en meer berust de man in zijn lot om iedere dag de strijd met het zand aan te gaan en er ontwikkelt zich een relatie tussen hem en de vrouw.

Ontdek de oceaan met Google Maps

Het is sinds kort mogelijk om met Google Maps een duik onder water te nemen. In samenwerking met The Catlin Seaview Survey heeft Google nu ook onderwater beelden toegevoegd aan zijn mappen.

Neem zelf ook kijkje onder water via Google Maps.

Flessenpost

De oudst bekende flessenpost werd in 310 voor Chr. verzonden door de Griek Theophrastus. Theophrastus probeerde op deze manier zijn theorieën over de zeestromingen van de Middelandse zee en de Atlantische oceaan bevestigd te zien. Later zouden zeevarende naties zoals Engeland flessenpost gebruiken als laatste red- en communicatiemiddel. Koniging ELizabeth I had zelfs een speciaal gezant aangewezen die bevoegd was om flessenpost te openen. Onbevoegden die toch een aangespoelde fles openden konden op de doodstraf rekenen.

In 2005 nog wisten schipbreukelingen dankzij flessenpost hun vege lijf te redden. En In onze moderne tijd kregen zelfs de ruimtesondes Pioneer 10 en 11 een bericht in de vorm van een gouden plaat mee. Intergalactische flesssenpost dus, driftend over een zee van ruimte en tijd.

Flessenpost spreekt tot de verbeelding maar werkt ook goed als metafoor. De populaire popgroep the Police scoorde er een hit mee. Hun 'message in a bottle' verhaalt hoe een eenzaam figuur een fles met SOS verzoek aan de wereld in zee gooit. Na een jaar wordt zijn 'strandje' met honderd miljoenen flessen overspoeld en het figuur in de song realiseert zich dat de wereld vol eenzame lieden zit die allemaal op zoek naar een thuis zijn.

Er bestaan nog al wat verhalen over flessenpost. In 2000 publiceerde de BBC een opmerkelijk bericht. Een man die 44 jaar eerder een flessenpost in de Indische oceaan gooide vond in Nieuw Zeeland op het strand zijn eigen fles met bericht weer terug.

De Zweedse zeeman Ake Viking wierp een fles in zee in de hoop dat een leuk meisje die zou vinden en hem terug zou schrijven. Een Siciliaanse visser vond de fles en gaf die bij wijze van grap aan zijn dochter. De dochter schreef met Ake en niet lang daarna trad het tweetal in huwelijk. Is flessenpost de ultieme manier om nader tot elkaar te komen? Klik hier voor een krantenbericht.

Vandaag de dag is het Internet als een onmetelijke zee waar men onafgebroken digitale flessenposten in gooit. Oproepen om gevonden te worden, boodschappen, verhandelingen en meningen. Voor een ieder te vinden drijven deze berichten continu rond in een virtuele oceaan.

Het hoge duin

Kijkend over de zee,

de duinen en het dorp,

waaien mijn gedachten mee,

en mijn zorgen evenzo.

Zie ik ze drijven

langs de grijze lucht,

kan ik met m'n vingers schrijven,

wat me kwelde,

mij verteerde,

slaak ik een diepe zucht.

Luisterend naar de wind,

die speelt met m'n haren,

mijn zorgen doet verwaaien,

denk ik aan het groen,

de vogels en de mensen.

Die dit sieraad bewaren,

zodat ik hier kan staan,

om te genieten en te ervaren

hoe kostbaar dit is,

voor ons en ons nageslacht.

© Erkenbald

Life lessons from a small island

Colonsay island, Scotland

When Kate Oldfield took a sabbatical from the city, she brought home more than a love of fresh air and new-found appreciation of modern technology.

My husband, Andrew, and I don’t belong to the city. We are, however, very happy here. We live in the modern house we’ve built from scratch in Battersea, South London, right by our son’s brilliant school. We have lots of friends, there are endless opportunities for me as a freelance writer and my husband runs a successful building-design firm. But… Our belief in our city selves is always brought up short by that little word with disproportionate importance.

The source of this conflict is the fact that we were both brought up as far away from a pulsating metropolis as you can imagine. Andrew grew up in the Hebrides, on an island nine-miles long. I was raised on a remote sheep farm in North Yorkshire. The slight tingling sensation that we should, one day, go back to our roots became a full-blown itch once we had kids. It seemed only fair to give them a taste of what we had been gifted in our own childhoods.

It’s so easy to feel guilty; many mothers worry about bringing up their children in a city. It’s a wasted emotion – if we are doing all we can, surely it’s impractical to expect more. That’s easy to say, of course. We have chosen the city as our environment, but still we want to know that when our children grow up they’ll be comfortable with the many choices life has to offer them.

So, when we were offered the chance to work through the spring on Colonsay, the remote island where Andrew grew up, we said yes. Immediately. And then the enormity of the plan hit us. Our eldest, Keir (aged nine), would have to be taken out of school, removed from his friends. We would have to turn down lucrative book and building contracts. I would also have more shallow deprivations to negotiate. I am a modern-communication junkie. I love my laptop and my iPhone, and, although you can get broadband at the island’s hotel and there is a mobile-phone mast, neither is guaranteed to work. Furthermore, I’m a party girl. The total population of Colonsay hovers around 100, including grannies and babies. The opportunities for 'swanning about' are zero.

More importantly, we could only hope that the Hebridean weather (rain, cold, power cuts, lack of ferries in the storms) and living in close proximity without respite for two months wouldn’t drive us all to distraction, despair, divorce or all three.

Despite the potential for disaster, we were beside ourselves with excitement. We would not be ‘tourists’, but live and work as temporary islanders. Andrew and his team would renovate the Colonsay hotel and 14 holiday cottages. I would do the photography for their new website. Keir would go to the island school (swelling the numbers to 10). Our baby, Molly, and toddler, Rafe, would learn to go beyond the front door without fear of kidnap or a road accident. But, to make this more than a game, we wanted to ensure we would all feel better, rather than worse, for the experience when we returned. Of course, we expected it to change us, but we didn’t realise how profoundly we would be transformed by taking a sabbatical from modern living. Here are some of the life lessons I brought back from spending two months in the middle of nowhere.

Being busy doesn’t mean you get more done

In the city, we rely on the proximity of supplies and slick technology to support our frantic lives. On Colonsay, we were brought up short. When the ferry was cancelled one day, it meant no deliveries, for the fridge or the business, for three days. There was a 12-hour power cut, during which neither laptop nor cooker worked. My work package to Edinburgh missed the boat and therefore its deadline. Whereas, normally, we could counteract these hiccups by shouting, running faster or wheedling for help, these tactics have no purchase on a tiny island. The roads are too narrow for speed. You are 25 miles from the mainland. There is nobody around, or interested, to hear your frustration.

We began to plan ahead – well ahead. Consequently, we found we had more time, which was a shock. But it was even more of a surprise that, in our ‘non-busy’ moments, we were able to do the little things that make a difference. I wrote letters. Our son kept a blog. My husband went for walks; he ate and slept well (all unusual). Our two-year-old broke his own record for non-stop jumping on the trampoline.

When we returned to London, I took one look at the endless, guilt-inducing lists of chores on my pin board and tore it up.

Conversation is far better than chat

As the weeks passed on Colonsay, our household became quieter, more introspective. Our son would arrive home from school and spend hours silently playing, instead of pestering me about the Wii. At supper, he and his little brother and baby sister would eat in calm contemplation. My husband and I ceased the endless phone bulletins. Rarely, we began to realise, did they add anything but stress; that ‘Where are you?’ and ‘What are you doing now?’ are not genuine questions. Habits broken, we are now not afraid to sit together without volunteering information to plug the gap. We have conversations because we want to talk about something, not because we’re afraid of the silence. In the age of Twitter, this is true solace.

The importance of solitude

It was wonderful to live there. We became healthier, more tanned, fitter, less stressed. This did not, however, inure us to family fracas. What place, however idyllic, can? Silence and solitude create endless opportunities for healing reflection. A remote island has them in spades. If I was annoyed, I could stomp up a hill; sulk across miles of empty white beaches; linger petulantly at the end of a rocky headland. Distancing myself from my problems did not mean I was hiding from them, rather the opposite. When you are up a hill, looking down over a secret loch, you get perspective on more than the scenery.

This is a deliciously quick fix. Essential in the city, where we are rarely not in a crowd. Try it. When public transport lets you down; when your friends are being unfriendly; when the kids’ after-school commitments threaten to turn the whole house into a flaming ball of stress; when the credit crunch nibbles huge holes in your finances… get some space – a park, a Ferris wheel, a tall building with a good view (if island life forces anything out of you it’s how to make do with what you have got!). And always go alone. Quite often, by the time you get there, your problem will have shrunk back to proportion.

Move outside your peers to find out who you really are

Coming back to the city wasn’t easy. It was no shock that we all missed the beauty of the island, although the smaller irritations did surprise us: the children moaned at having to wear shoes again, not wellies; we missed our daily visit to the local shop, to catch up on community gossip. But we felt more comfortable in our own skins. We know that often our worth lies in the differences. Keir is now reassured that he isn’t ‘terrible at maths’ and he ma not have a PSP, but he can recognise a buzzard at 20 paces. I now read a novel, rather than linger on Facebook – and I feel closer to my younger self for doing so. My husband is no longer ashamed of being a builder, rather than a banker; he is proud of what he and his team have achieved for his childhood home.

Immediate gratification doesn’t = satisfaction

We are still learning what the experience meant to us. I expect that we will continue to do so. But if we have already realised anything, it is that some things are better for having to be worked at, considered, set aside, picked up and contemplated again. In the time it takes to have proper conversations, periods of true reflection and long sessions of family time without screens, I could have written two articles, driven from pillar to post in the pursuit of endless after-school activities, spent several hours shopping, gossiped at the school gate and watched some bad television. But would I have added to the family’s spiritual wealth?

After the first few evangelising weeks, we sank back into the city. It is difficult to follow our new island-inspired design for life all the time, but we refuse to be submerged. We do, when we remember, turn off the machines before 8pm and sit and live slowly for a while. Sometimes it is hard. A lot of the time it’s impossible. But that’s okay.

Last night, I stood out on the scratch of lawn that we call our garden. There was no wind and the planes seemed to have gone elsewhere for a moment. I closed my eyes. I felt the grass beneath my toes and breathed deeply. It was only then that I heard the birdsong, just as bright and insistent as it would be on Colonsay.

Whitepaintedwoman.wordpress.com

Eb en Vloed

De branding trekt zich terug. Niet ineens, maar heel geleidelijk, bijna ongemerkt. Keer op keer buitelen de golven iets minder enthousiast over elkaar heen. Alsof ze genoeg hebben van hun vrolijke koprollen. De onzichtbare onderstroom trekt aan je voeten, probeert je te verleiden om mee de diepte in te gaan.

Weerstand bieden kost kracht. Het kost je moeite om te blijven waar je bent. En als je blijft waar je bent sta je binnen de kortste keren op een drooggevallen stuk strand. Je kijkt de zee na, de zee die zojuist op de plek waar je nu staat te rillen nog zo levendig om je heen druiste. Het zand waarop je staat wordt steeds droger, steeds harder, steeds rimpeliger. Het weggetrokken water biedt je geen bescherming meer tegen de snijdende wind.

Nog maar even geleden voelde het zo natuurlijk, zo vanzelfsprekend, de om je heen spattende golven die je als vanzelf lieten zweven door het levende water, die je overspoelden met hun energie. Er leek geen einde te komen aan de stuwende watermassa’s die zelfs tot in je binnenste binnenkanten doordrongen. Het zilte water liet je voelen dat je leefde, in je ogen, in je oren, in je mond, overal waar je kon voelen drong het tot je door.

Nu sta je droog en ziet toe hoe het droge zand het wijkende water steeds verder terugdringt. Zo ver dat het nog maar moeilijk voor te stellen is dat dezelfde plek over een tijdje weer overspoeld zal gaan worden met druistig en onstuimig schuimende golven. Je kan niet anders dan jezelf beschermen tegen de aanzwellende, guur aanvoelende, scherpe zandkristallen blazende wind. Beschutting zoeken totdat de verraderlijke eb zich weer gewonnen zal geven aan de aanstormende vloed. Want je weet dat dat gaat gebeuren. Dat het water terugkomt. Dat het leven door je heen sijpelt en vloeit. Je denkt dat je dat weet. Je hoopt dat je dat weet. Je voelt dat je dat hoopt. En dat is goed. Want hij zal toch wel weer terugkomen, die vloed.

Bron tekst

Samen bij zonsondergang

Met het zand, nog heet onder mijn voeten,

Met de lucht, nog warm van de zon,

Met jouw hand, nog lief in de mijne,

Was het daar, waar onze vriendschap begon.

Met jouw blik, nog in mijn ogen,

Met jouw lichaam, zijdezacht,

Kon ik enkel nog maar dromen,

Naar een mooie, romantische nacht.

Samen kijkend naar de meeuwen,

Daar hoog in die rode lucht,

Wilde ik met jou en met geen ander,

Voor alles en iedereen op de vlucht.

Om voor altijd met jou te dromen,

Al luisterend naar het zeegezang,

Moest deze nacht oneindig duren,

Samen bij zonsondergang.

Find time for quite stillness

When was the last time you enjoyed some quiet stillness – doing absolutely nothing?

Sprinkling regular periods of quiet stillness into your life is imperative for the optimum health of your body, mind and soul. Here are just a few of the many benefits:

Opens up your natural creativity

Helps you remember all the positives in your life.

Improves your problem solving abilities.

Reduces stress and negativity.

Enables you to gain fresh perspectives.

Helps you connect with your authentic, inner Self.

Expands the love in your life.

The gift of stillness that you give to yourself will just plain help you feel better ... and be better.

Still not convinced? Here are some telltale signs and symptoms that your true Self, your heart and soul, might be craving some quiet stillness right now:

Tension

You have unexplained aches, pains or general uptight feelings throbbing in your neck, head, or anywhere else. Your body is telling you that it’s working overtime to combat stress.

Worry

You can’t quit thinking and ruminating on a problem or situation. What if and if only thoughts keep circling through your mind, over and over and over.

Agitation

You feel an underlying irritability and anger. You’re on the verge of flying off the handle or exploding at anyone or anything that pushes your hot buttons.

Fear

You have this vague sense of impending doom. Nervous and anxious, you have this uneasy feeling that something awful is going to happen.

Apathy

Nothing gets you jazzed up anymore. You’ve lost your spark and passion, your Zest for life. You’re bored and stuck in a rut. You just don’t care.

So how can you start to incorporate some quiet stillness into your life? Just like any lifestyle change, take tiny steps at first. Try easing into a regular practice with these tips:

Keep it simple. Don’t pressure yourself that you have to be still any "certain" way.

Sit in a comfortable chair with your eyes closed for just a couple of minutes. Savor the pure joy of fully being in the moment.

Even sitting at your desk, you can take a quick break and close your eyes for a bit. Take several slow, deep breaths.

To quiet your mind, mentally repeat calming words such as:

Serenity

Tranquility

Soothing

Peaceful

Silence

Solitude.

Fully relax your body. Just let go.

 

Commit to daily practice sessions of short stillness breaks.

Be patient with yourself and the process.

Let inaction become your most powerful action. Discover the peace and tranquility found in a regular practice of quiet stillness. It can transform your day ... and your life.

How do you incorporate stillness breaks into your life?

 

Islandperspective.com

Het lied van de oude oceaan

Ik ben de Oude Oceaan

De Oorspronkelijke Moeder

Uit mijn Baarmoeder

Komt al het Leven voort.

Ja, geliefd kind

Wij zijn Eén.

 

Het bloed in jouw aderen

Is het zoute water van mijn Oceanen.

Jij draagt in je

De essentie van mijn wezen.

Want het Leven kwam voort uit de Oceaan.

Ik ben de Oorspronkelijke Moeder

En ik ben nog steeds

De Drager van
jouw Oorspronkelijke Essentie.

Onthoud …

Zo ver terug

Miljoenen jaren

Kolkten alleen de wateren
op de donkere planeet

En er was Licht!

En het Land verrees …

En toen kwam JIJ tot leven.

Maar ik was daar eerst

Over JOU aan het Dromen …

Wachtend op JOUW komst.

Ja, geliefd Kind,

Jij bent de Oceaan’s droom van zichzelf

die opkomt in het bewustzijn …

water

komt omhoog

en het land bewandelt

het Licht draagt.

Jullie zijn een prachtige droom

kom in de realiteit

Prachtige Kinderen van het Licht.

Maar jullie zijn mij vergeten, mijn kinderen.

Jullie kennen mij niet meer

als jullie moeder.

Ik roep jullie aan in de zachte golven

Ik kom naar jullie toe in dromen

Onthoud mij

Ik ben jullie Moeder.

Als jullie mijn stem opnieuw horen

Zullen wij Eén worden

De Dromer en de Droom.

Water

Bewandelt het Land

Draagt het Licht.