Heb je het wel eens beluisterd
dat een hart werd verscheurd daar,
waar zoveel onbeschrijfelijks en verdrietigs was gebeurd?
Werd het je misschien ook duid'lijk
hoe beperkt je eig'lijk was,
toen de wond die zoveel pijn bracht
door jouw woorden niet genas?
Heb je wel eens ervaren, dat je zinnen hebt gezegd
met de allermooiste woorden daarin hart'lijk neegelegd,
dat je troostrijke gedachten welgemeend naar voren bracht
en de ander toch vergeefs nog op het wonder heeft gewacht?
Heb je toen ook begrepen, dat je beter stil kunt zijn
en gewoon probeert te voelen hoeveel angst er is en pijn?
Als je dan de storm hoort gieren over 'n woeste levenszee,
sla je arm maar om die ander, zeg eens niets en huil slechts mee.
Frits Deubel